زمان بندی قدم بعدی



دیروز ازمایش پری کلینیکال داشتم، ساعات طولانی ازمایش بکنار، استرس ذاتی این نوع ازمایش هم یکطرف. عملا روز بعد ازمایش،  احساس ادمی را دارم که از یک مریضی بیرون اومده باشه و با همین حال باید برم سونوگرافی خرگوش خانم ( بعله منم یاد اون انیمیشن ترند می افتم اما تو اینستا توضیح دادم از نیاز فعلی بشر به ازمایش روی حیوان و انسان برای توسعه علم)، اوه رشته کلامم در مورد این بحث پاره شد. برگردیم، استادم چند روز پیش داشت توضیح میداد چطور برام خواب ماهی سه ازمایش پری کلینیکال دیده و چه هدفهایی از ازمایش مد نظرشه. پشت ماسک لبخند تلخی زدم و تو دلم گفتم واقعا من قراره یک سال دیگه طبق این برنامه سنگین این کار طاقت فرسا را انجام بدم؟ بعد از سالها کار با استادم اخلاقش دستمه و میدونم یک خساست ذاتی تو وجودشه که از یک ادم یا نیرو نهایت استفاده را بکنه که روی منم همین دید را داره. سه دلیل برای قبول پست داک داشتم، بچه دار شدن بخاطر انعطاف پذیری زمانی پست داک، علاقه ای که به ریسرچم داشتم که بنظرم دریچه ای هست بسمت ناشناخته ها و وضعیت گرین کارت. الان دیگه هیچ کدوم برام انگیزه نیست، گرین کارت خوشبختانه داره حل میشه، بچه دار شدن معلوم نیست و لذت دستاوردهای علمی با دست قدرنادانی استادم و تخریب های کوچیک روحیش از بین رفته. خلاصه با این احوالات تو ذهنم دارم برنامه حرکت و تغییر بعدی را میچینم. خیلی زوده به استادم خبر بدم چون به خاطر شرایطم خودم هم نمیدونم کی! اما بنظرم تا اخر سال بهتره این پست داک را تموم کنم و برم سراغ کار واقعی. میدونم اون هم چالشهای خودش را داره. رییسهای جدید، فشارهای کاری جدید. استرسهای جدید.  اما وقتشه که دوره این ازمایشها که سالهاست درگیرشم و عملا یادگیری خاصی بهم اضافه نمیکنه و تکراری و زوری و طاقت فرسا و خسته کننده برام شده را تموم کنم. برای همین امروز صبح که باز یک درخواست کاری بهم پیشنهاد شد، برای مصاحبه قبول کردم. کمپانی کوچیکی تو بوستون هست که محقق فارماکوکینتیک میخوان. لینکدین پروفایل خوبی دارم و به مدد اسمهای قلنبه سلنبه کار با fda هفته ای چندتا پیشنهاد کاری کوچیک، گاها بزرگ و یا غیر مرتبط میگیرم که تاحالا یا جواب نمیدادم یا اگه خیلی لقمه بزرگی بوده میگفتم درگیر پست داک هست و بعدا. اما امروز گفتم باشه بریم مصاحبه. نه اینکه بخوام قبول کنم، که ترجیحم کمپانی خیلی بزرگ هست( شغلها تو کمپانی های کوچیک معمولا مدل اچار فرانسه هست که ممکنه همه چیز تو فیلدت کارکنی، تو کمپانیهای بزرگ کار کاملا تخصصی میاد زیر دستت). کلا این مصاحبه، تمرین و‌شروعی هست برای  رفتن به مرحله بعدی. 

اردیبهشت، هفت سال بعد

یکی دوبار براتون نوشتم اما انقدر پر از غر بود که پست نکردم، گذاشتم که خاطره چندتا اتفاق نرمال بد کمرنگ بشه وبیام، چرا میگم نرمال، چون نمیشه که همیشه کار و زندگی ادم کاملا گل و بلبل باشه و فراز و نشیب بخشی از حقیقت کار و زندگی هست. من هم یک مدتی از دست سوپروایزرم خیلی حرص خوردم، دوهفته ای گذشت که به یاد بیارم، برای هرچیزی به اندازه اهمیتش حرص بخورم، البته فقط حرص و غصه ونه شادی که معتقدم نباید برای شادی حد و حدود تعیین کرد. دوهفته لازم داشتم که بیاد بیارم چقدر همه چیز خوبه، که هفت سال پیش این موقع ایران بودم و تازه پذیرشم اومده بود و همزمان جواب رد از دانمارک شنیده بودم و یا داشتم همزمان برای دانمارک اقدام میکردم؟!  بهرحال خوشبختانه دانمارک نشد، برادرم داشت میرفت کانادا و من  اون روزها پر از ابهام و استرس بابت اینده بودم، وقت سفارت میگرفتیم و شدیدا درگیر استرس بودیم.  روز تولد همسرم جلو مادرش مشتم را کوبیدم رو میز و گفتم من از ایران میرم و اون روز شد یکی از خاطرات تلخ من و راستین، غم پیچید تو چشمهای مادر راستین و خود راستین و من شرمنده و خسته و‌ عصبانی از از فشار روحی سالها تلاش و نشدن برای رفتن از ایران. یادتون میاد چه سال اول سختی داشتیم؟ چه ماه اول جهنمی؟ تا یکی دوسال حتی مطمئن نبودم امریکا بهتره و پس ذهنم به کانادا فکر میکردم و زندگی خودم را با زندگی برادرم مقایسه میکردم. یادتون میاد چقدر نگران زبان و اینده بودم؟ اینکه چطور میخواهم به کار برسم و کمپانی  که برام گرین کارت اقدام کنه؟! اون اوایل اصلا فکرش را هم نمیکردم بعد از شش سال و نیم منتظر رسیدن گرین کارت باشم اونهم از طریق تحقیق و ریسرچ خودم. ای ول دست مریزاد به خودم. میدونم سالیانه خیلیها niw گرین کارت میگیرن اما با توجه به اینکه من واقعا تا دوسه سال اول اومدن به امریکا حتی فکر نمیکردم بتونم کار درست و درمون بگیرم چه برسه به اینکه از طریق خودم گرین کارت بگیرم راه و‌مسیر باورنکردنی اومدم. ده روز دیگه داریم میریم برای بایومتریک و تا کمتر از یکماه بعدش راستین هم اجازه کار میگیره. محشره، بینهایت شیرینه. اره دوهفته لازم بود که ذهنم را از جزییات منحرف کنم و اصل قضیه را ببینم، این که جدیدا عصرها که میام خونه، راحت ول میشم جلوی تلویزیون، اخرهفته ها سعی میکنم لای لپ تاپ را باز نکنم( البته اگه استادم با ایمیلهای شب و اخر هفته اش بذاره) اینکه ذهنم اسوده هست. ارامش و شادی قلبی مدتهااست میزبان خونه دلمون شده. هردو راضیم و خشنود و چندماهی هست راستین را شاد و‌خندون‌ میبینم. زمین تا اسمون تفاوت. صد در صد نیست و تازه شروع مسیریم اما تهش روشنه و خود مسیر هم زیبا شده و ما یاد گرفتیم از طی مسیر، خاکی یا اسفالت. سبز یا خشک لذت ببریم. البته سبزیش بیش باد  :)))

یواش یواش یک مدت دیگه هم خودم را جمع و جور میکنم و میرم سراغ برنامه هایی که برای خودم درنظر دارم، نقاشی، امتحان تافل برای پیش درامد امتحانهای داروسازی، اما تا اون موقع از تجدید قوا لذت میبرم. و یواش یواش خستگیها را میشورم و میذارم کنار، هرموقع هم سوپروایزرم رفت رو اعصابم برای خودم فواید پست داک را یاداوری میکنم و زیر لب میگم مهم اینه که تغییرات خوبه که منتظرمون هست:)