مونترال

سلام، 

اومدم توی حیاط تو افتاب نشستم، پشت سرم دوتا خرگوش در حال بازی هستن و اونطرف تر یک پرنده سینه قرمز نشسته. از همون حیاطها که تو فیلمها میبینیم. بله من هنوز مونترال کانادا و خونه برادرم هستم، البته تو سایه هوا سرد و خنکه. فردا صبح عازم نیویورکیم. اصلا دلم نمیخواد برگردم. عین یک ادمی که مسافرته و دوست نداره برگرده سرکار و زندگی. حضور خواهرم واقعا کمک بود، خانواده برادرم هم مهمان نواز، رو این حساب برگشتن برام سخته. هرچند برادرم ماه دیگه بهمون سر میزنن اما خواهرم مهاجرتی اومده و مقصدش ونکوور هست و بزودی میره و ممکنه تا ماهها نبینمش. و از حالا حسابی دلتنگشم. پسرک و خاله هم حسابی به هم عادت کردن و برای اونها هم سخت میشه. درعوض پدر و مادرم ده روز دیگه دارن برای سه ماه میان نیویورک. ده روز پیش وقت سفارت داشتن و درجا ویزاشون قبول شد. خیلی خوشحالم دارن میان. پدرم کمی مریض احوالن و نگهداری ازشون مثل مراقبت از یک بچه سخت هست و حوصله میخواد اما ایراد نداره. یک کاریش میکنم. پسر کوچولو هم دو روزه کولیک نداره و خوشحالم که دیگه درد نداره.

وضعیت کاری من و راستین همچنان قاراشمیشه. راستین که تا چند روز دیگه میره سر یکی از کارهای غیر تخصصی. این جور کارها حقوقش زیر ۱۰۰ هست که برای زندگی تو منهتن کمه. منم اگه تا ده پانزده روز دیگه خبری نشه قبل پایان قراردادم میرم رو مرخصی نیمه حقوق که درامدم قطع نشه. 

خیلی برام عجیبه که مصاحبه نمیگیرم. دانشجوهای دیگه خیلی راحت تر کار گرفتن و مشغول شدن. فقط یکی دوبار دوتا کاریاب ازم پرسیدن چرا از دانشگاه دارم میرم صنعت. بنظر دوسالی که رو پست داک موندم و استاد دانشگاه شدم اثر معکوس و منفی رو رزومه ام گذاشته.و البته اینکه قصد تغییر ایالت هم ندارم انتخابهام را محدود کرده. مثلا یک کار درسطح بالا تو پنسیلوانیا بود که رد کردم. ناراحتم و نگران اما امیدوارم تا اخر مرخصی زایمان، کار پیدا کنم. اگه تا اون موقع هم کار پیدا نکردم اونوقت باید بشینم و حسابی غصه بخورم و نگران شم. خوب یک ابر بزرگ رو خورشید را گرفت و خنک شد. پاشم برم داخل و وسایلم را برای برگشت جمع کنم

مونترال

تو اشپزخونه نشستم، روبروم منظره سبز حیاطه. امروز هوا گرمتره اما چندروز پیش حسابی سرد بود. بله من مونترال هستم. الان حدود ده روزه اینجام. راستین برگشت نیویورک تا برای امتحان پروانه دیگه اماده بشه. خواهرم هم یک ماهی هست اومده خونه برادرم و داره کارهای مهاجرتیش را میکنه. البته اون قصد داره نهایتا ساکن ونکوور بشه اما فکر کنم چندماهی تا کارهاش درست بشه همین مونتراله.فاصله ونکوور و مونترال با هواپیما ۵-۶ ساعته.  حضور خواهرم و خانواده برادرم خیلی تو بچه داری کمکه. میتونم بیشتر بخوابم و بیشتر کار کنم. چون تا یک ماه و نیم دیگه پروژه تموم میشه، باید کار را تحویل بدم و حسابی مشغول اماده کردن گزارشها و پرزنتها هستم. 

پسر کوچولو تو این یک هفته خندیدن را یاد گرفته و سعی میکنه حرف بزنه، هنوز زوده که وسایل را بگیره اما خیلی پسر شیرین و ارومی هست. بدقلقیهایی هم جدیدا پیدا کرده مثلا اگه تو کالکسه باشه و حتی یک ثانیه بیایستیم بیدار میشه و گریه میکنه. موقع خواب شبش هم یکی دوساعت ناارومه تا بخوابه. کولیک صبحگاهی و عصرگاهی سرساعت همچنان برقراره. شدتش کمتره اما همچنان چند ساعتی را باید برای اروم کردن دردش بذاریم.  

اوضاع کاری هم که همچنان خیط. سه شنبه پرزنت گزارش پروژه برای اف دی ای دارم پرزنت تموم بشه باز میپرم سر پیدا کردن شغل. تصمیم دارم اینبار دنبال کارهای سطح بالا نگردم و دنبال کار متوسط بگردم. اگه تو اون هم موفق نبودم میرم سراغ ساینتیست انتری لول یا تازه کار. یکمی برای پیدا کردن کار دیر جنبیدم و باید زودتر شروع به پیدا کردن کار میکردم. اگه تا اخر جون هم کار پیدا نکنم میرم رو مرخصی بارداری بیمه ام، تا بدون درامد نمونیم. مرخصی زایمان نصفه حقوقه. کلا مرخصی با حقوق دوسه هفته بیشتر نیست که برای من چند روز بود.  دو تا مصاحبه ای که نشد خیلی اعتماد به نفسم را گرفت. راستین هم که خدای عدم اعتماد به نفس هست. خلاصه هردو کاملا ناامیدیم و نشستیم و زمانی را مشخص کردیم که اگه کار پیدا نشد بعدش چه خاکی به سرمون بریزیم. احتمال زیاد تغییر ایالت….. تغییر ایالت برای ما حکم مهاجرت دوم را داره و چون‌ شهر و خونه امون را خیلی دوست داربیم گذشتن و دل کندن ازش برامون خیلی سخته. 

خوب صدای پسرک میاد که داره یواش یواش بیدار میشه، پست کنم و برم سراغش. 

ماه می

سلام

بزنم‌از همه چی بگم. 

اول اینکه مصاحبه اون شرکت را که رد شدم ازشون فیدبک خواستم دوتا مورد گفت، فکر میکنید چی بود! یکیش این بود که چرا کلمه (ما )را استفاده می کردی و کارهایی را تشریح کردی که تیم انجام داده و باید تحقیقات خودت را تشریح میکردی! کارد میزدی خونم درنمیومد. مصاحبه من با یکی از شرکت های اصلی مدلینگ و شبیه سازی فارماکوکینتیک هست و اونها هم پروژه با اف دی ای تو زمینه داروهای جلدی که تحقیقات من هست دارن. منتها همیشه موبور پرزنت کارهامون از جمله کارهای من را بلطف و نظر سوپروایزرمون کرده، از جمله کارگاه مهمی که چندماه پیش اف دی ای برگزار کرده بود و از استادم دعوت کرده بود که اون هم موبور را بجای خودش معرفی کرده بود، درصورتیکه من دانشجو پست داکش بودم و بعدش پروژه اون را اداره میکردم. خیلی خیلی از کامنتشون ناراحت شدم درجواب گفتم من کارهایی را پرزنت کردم که تحقیقات خودم بوده و تمام پابلیکیشنها به نام منه و میتونید از اف دی ای یا استادم بپرسید و معرفی بگیرید. اونها هم دیگه جواب ندادن. کامنت دوم هم این بود که کلی توضیح دادی و جزییات نگفتی که این کامنت درست بود.

دیروز هم مصاحبه داشتم، شرکت استارت اپی که داخل منهتنه. کلا تعداد کمی شرکت دارویی داخل خود نیویورک پیدا میشه. متاسفانه شغلی که میخوان کمی از بک گراند من دور بود مثلا کسی را میخوان که هم ازمایشهای حیوانی هم انسانی انجام داده باشه درصورتیکه من فقط حیوانی انجام دادم و مهمتر دستیار دایرکتور بود که احتیاج به سابقه چندسال کار تو صنعت هست، خلاصه بعید میدونم بگیرم اما امان از امید…. احتمالا تا چندروز دیگه که جوابش بیاد کلی هم ضد حال میخورم.

دیگه اینکه بادتونه اون دختر دانشجوی ایرانی؟! خوب من قراردادش را تا اخر فوریه گذاشتم اما پیش خودم گفتم اگه فوریه کار کنه و نشون بده که فقط حرف نبوده و اهل عمل هست قرارداد را تمام ترم میکنم. اما اگه کار نکرد و فقط پول را گذاشت تو جیبش ، بااینکه عملا سواستفاده کرده اما ایراد نداره و حداقل من عذاب وجدان ندارم و میگم که از یک ایرانی تو این شرایط اقتصادی حمایت کردم.  ایشون هم نه تنها فوریه کار نکرد حتی یک پیام برای تولد نی نی یا عید نوروز نداد. خلاصه حس ششمم که همون اول ازش گرفته بودم درست بود. 

پاسپورت راستین هم اومدو فردا صبح زود راهی کانادا هستیم، سورپرایزی میریم:)

کولیک پسر هم چند روزه بهتر شده. دقیقا بعد از دوماهگی شروع به بهترشدن کرد. هرچند واکسن ماه دومش را که زدیم به واکسن حساسیت نشون داد و کارمون به اورژانس کشید اما جدی نشد، فقط باید تست حساسیت بده و برای دفعه بعد واکسنش عوض شه.

اینهم داستان این روزهای زندگی من.

اوضاع کاری خیط

بازم وقت غرغر و درد دل رسیده و به نوعی وقت نوشتن و درد دل کردن با شما

مصاحبه را ریجکت شدم، فوق العاده کار ریموت مناسبی بود که به سادگی فرصت کاری را از دست دادم. حقیقتش از ریجکتی ترسیدم بخصوص که الان که دارم میگردم میبینم کار حضوری کمه چه برسه به کار ریموت. بعد هم چندجا که اپلای کردم نامه ریجکتی گرفتم با وجود اینکه از لحاظ رزومه خیلی به اون کارها میخوردم. متاسفانه معرفی و داشتن رابطه تو امریکا حرف اول را میزنه. از یک طرف با دوست هندیم حرف میزدم و میگفت وضع کمپانیهای داروسازی خیلی بده و لی اف یا همون اخراج کردن کارمندها بشدت زیادشده و بدترین زمان برای پیدا کردن کاره. 

فکر میکنم اشتباه کردم که پارسال افر کار تو اف دی ای را قبول نکردم و بجاش تو دانشگاه موندم. البته این مدت تقریبا از لحاظ بارداری و بچه داری خیلی راحت بودم اما به استرس بی کار شدن الان نمی ارزه. و حالم هم از این پروژه بهم میخوره. از اون طرف دانشگاه میخواد سریعتر پروژه را تموم کنم و کارم تا اخر ماه جون بیشتر نیست. چون دیگه منفعت مالی براشون‌نداره. راستین هم الان رو مرخصی زایمانه اما اون هم همچنان درگیر پیدا کردن کاره. برای اون سخت تر. من با این رزومه توش موندم چه برسه به اون که سایقه تحصیل یا کار توی امریکا را نداره.

امروز که بشدت نگران کار پیدا کردن بودم به برگشت به ایران فکر میکردم. امنیت کاری ایران. کار بدون دردسر داروسازی تو ایران، اما  اوضاع داغون ایران سریعا پشیمونم کرد. برای خودم دارم مهلت میذارم اگه من و راستین تا اخر تابستون کار پیدا نکنیم بریم یک ایالت دیگه. شاید برم واشنگتن دی سی و سراغ کار کردن برای اف دی ای. اگه همچنان مایل باشن استخدامم کنن. دل کندن از نیویورک خیلی خیلی برامون سخته. شدید این شهر را دوست داریم. خصوصا الان که خونه تو جای خوبی هم گرفتیم. 

منتظر پاسپورت پسرک هستیم تا بیاد و یکی دوهفته ای بریم کانادا پیش برادرم. خواهرم هم جدیدا رفته و شاید کانادا موندگار بشه. راستین میگه الان که کارم ریموته بیشتر بمونم تا کمی خستگی در کنم. شاید همین کار را کنیم و مدتی اونجا بمونم. 

به دعا اعتقاد ندارم، اما انگار عادته. برام ارزو کتید زودتر وضعیت کاری هردو مون درست بشه که دیگه داریم میرسیم ته خط.

پ.ن. من بدشانسم؟ یا فکر میکنم بد شانسم یا بدشانسی را خودم میسازم؟ چرا این مهاجرت اونی نمیشه که میخوام. پس کی به ارامش و ثبات میرسیم؟

کولیک

روی تخت دراز کشیدم و خوابم میاد اما نمیتونم بخوابم، پسرک درحال گریه های پیش از کولیک تو بغل راستین هست و میدونم بزودی کولیک به اوجش میرسه و اون موقع با شدت گرفتن گریه هاش باید بلند شم، وان کوچیکش را تو سینک بذارم و حمومش کنم. ۷ هفته از زمان تولدش گذشته و از هفته سوم کولیکش شروع شد. تازه داشتیم از پروسه بچه داری لذت میبردیم که کولیک شدیدش مثل بختک افتاد رو سر سه تاییمون. روزهامون با چند ساعت گریه و بیقراری صبحگاهی و بعد عصرگاهی میگذره. این وسط چند ساعت کوتاه فرصت داریم که از حضور خود بچه لذت ببریم، کمی بخوابیم، کار ریموتمون را بکنیم و کارهای خونه را بکنیم. شبها را هم شیفتی کردیم. شیفت اول من و شیفت دوم راستین. هرچند شیفت دوم که ساعت ۴-۵ صبحه اکثرا به کولیک گره میخوره و عملا هردو بیدار میشیم و دیگه نمیتونیم بخوابیم. 

دیروز راستین از حس و حال بچه داری ازم میپرسید. میگفتم اونقدر گرفتار پروسه کولیک هستیم که مغزم قادر به تجزیه و تحلیل اوضاع نیست. اما چیزی که مسلمه روند زندگیمون بشدت تحت تاثیر قرار گرفته. خونه ما جای خوبی از منهتته، به سنترال پارک و مناطق دیدنی منهتن نزدیکه.نزدیک رودخونه هادسن هم هست و جون میده برای دوچرخه سواری، اما بجاش اکثر اوقات ما تو خونه میگذره. اگه بیرون هم بربم کوتاهه و باید خودمون را به خونه برسونیم و اکثرا به محض رسیدن به خونه، کولیک مثل بمبی منفجر میشه. دلم برای هایک و کمپ زدن تنگ شده اما الان مسئولیتهای جدید اضافه شده. قبلا دیده بودم زوجی بچه کوچیکشون را با خودشون به هایک یا کمپ بردن و امیدوار بودم که ما هم بتونیم همین کار رابکنیم و بچه مانع فعالیتهامون نشه. اما الان مطمئن نیستم که امسال بتونیم این کار را بکنیم. بذار از اونطرف داستان هم بگم، عاشق قیافه و ظرافت بچگی و نمکش هستیم. دست و پای کوچولو و شیرینی نوزادیش. شاید اگه کولیک نبود خیلی بیشتر از بچه داری لذت میبردیم الان هم بشدت سعی میکنیم شیرینی روزها را بگیریم چون پسر کوچولو بسرعت در حال بزرگ شدنه و من دلم برای دوهفتگی و قیافه ماه اولش بشدت تنگه. خیلی زود داره شکل و سایز عوض میکنه و سعی میکنم تمام این روزها را به خاطر بسپارم. 

خوب من برم سراغ پسرک و همسر

هفته پیش شیر کاملا هضم شده بهش دادیم تا یک هفته روده هاش استراحتی بکنه و هم خودش نفسی در کنه هم ما، اما شیر اونقدر تلخ بود که قبول نکرد

پ. ن. دو روز پیش باز شیرش را عوض کردیم، گلاب به روتون شد.

پ.ن امروز باز داریم شیر دیگه ای امتحان میکنیم که شاید از شر این کولیک راحت بشیم دعا کنید جواب بده.

پسرک الان مخلوطی از شیر مادر و شیر لاکتوز فری میخوره

پ. ن هنوز جواب مصاحبه قبلی ام نیومده. گفته بودن سه هفته تا جواب طول میکشه. این هفته دیگه باید خبر قبولی یا رد را بشنوم. اگه رد شده باشم باید بشدت بگردم  دنبال کار

پ. ن ۸ تا کامنت از پست قبلی بدون جواب مونده بعدا جواب میدم