سلام به همه من بازم تو‌متروام و فرصت کردم براتون بنویسم، شاید یکی از دلایلی که کمتر فرصت میکنم بنویسم این باشه که با دوچرخه طی طریق میکنم و باید عادت مترو نویسی ام را با یک عادت دیگه جایگزین کنم.
جونم براتون بگه که زندگی مثل همیشه هست اما بعد از دفاع سعی کردم تعادل بیشتری به زندگیم بدم. بیشتر اوقات اخر هفته ها و اخر شبها اصلا کار نمیکنم، لپ تاپ را جمعه میبندم و تا دوشنبه صبح باز نمیکنم. شبها هم سعی میکنم بعد از ۷ شب دیگه کار نکنم و میشینم پای تلویزیون، راستی نقاشی را هم شروع کردم و فعلا جدی دارم کار میکنم، عکسش را میذارم تو اینستا، جالبه روزی که میخواستم قلم را دست بگیرم و ساده ترین کار یعنی ترکیب سیاه و سفید را انجام بدم، حتی نمیدونستم چطور باید قلم را دستم بگیرم، اولین کار یک کار سیاه و سفید بود یک کوزه و لیوان و من نگاه میکردم و وحشت کرده بودم چطور شروع کنم و چطور میتونم این شکل را دربیارم اما بعد از چند دقیقه کار، فهمیدم این کار هم مثل هر کار نکرده ای قدم اولش سخت و غیر ممکن بنظر میاد اما به محض اینکه قدم اول را برداری حتی اگه از وحشت قالب تهی کرده باشی قدمهای بعدی پشتش میاد.
الان هم از دیدار دوستی میام، دختری استرالیایی که توی یک ازمایشگاه دیگه کار میکنه( فارماکودینامیک) هفته پیش بهم مسیج داد که میتونیم هم را ببینیم و احتیاج به مشاوره ات دارم و توی تزم گیر کردم و افسرده شدم. برام عجیب بود چون ما تا الان فقط یک سلام علیک داشتیم و البته خیلی خوشحال شدم. زمینه ریسرچش با من خیلی فرق داره و داستان این نبود که تخصصی کمکش کنم احتیاج داشت که مسیر کلی را بهش نشون بدم و امید بدم ، الان که ساعت را نگاه میکنم میبینم ۳ ساعته حرف میزدیم و هردو کاملا لذت بردیم، اون از شکستهاش تو تزش گفت منم از ناراحتیم استادم. خوشحالم که دوست جدیدی پیدا کردم و تونستم کمکی هم باشم، خوب من رسیدم ایستگاه و خداحافظ تا مترو سواری دیگه:)
رسیدم خونه اما گفتم یک چند خط دیگه هم اضافه کنم، میدونید که من از پارسال تابستون حقوق پست داک را میگیرم، حقوق پست داک از حقوق یک ادم با مدرک مستر هم کمتره اما مسلما بیشتر از ۵۰۰ دلاری هست که ماهانه دانشگاه بعنوان هزینه زندگی میداد، همین تغییر حقوق من باعث شده کلی روند زندگیمون فرق کنه، قبلا رستوران رفتن برنامه لاکچری برامون حساب میشد، برنامه های اخر هفته امون تفریحهای نسبتا کوچیک و کم هزینه کوچیک بود، ترجیح میدادیم سینمای لوکال منطقه را بریم تا فلان سینمای فانتزی. اما الان راحتتر و بدون حساب کتاب میتونیم برنامه برای اخر هفته هامون بگذاریم، و دارم فکر میکنم روزی که هردوی ما حقوق عادی بگیریم چقدر زندگی امون فرق میکنه. چرا اینها را نوشتم. چون شما همراه روزهای سخت مهاجرتم بودید، بنظرم حقتونه که بدونید روزهای امروزم چطور میگذره. اگه روزهایی که سنگ صبورم بودید و غر زدم و از سختیها گفتم را بودید و شنیدید باید الان هم براتون بگم که چقدر راضی و خوشحالم. چقدر بیشتر از ته دل میخندم، و‌اخر هفته ها چقدر خوش میگذره و این روزها اسمان افتابی و درخشانه. ممنونم که همیشه بودید و هستید